آرام نـمـودی تـب و تـاب هـیـجـان را            جوشانده‌ای از شوق خودت هر غلیان را
از پـای نشاندی ز تعـجّـب جـریان را            از دشمن و از دوست ربودی دلشان را

اینگونه رضا کرده‌ای از خود دو جهان را

هم رونق کار از می و میخانه گرفتی            هم عقـل ز هر عاقـل و دیوانه گرفتی
در قـلب سماوات و زمین لانه گرفتی            ای عـالِـم فـرزانـه چه رنـدانه گرفـتی
در دست خودت نبض زمین را و زمان را

در پاسختان مانده هر استادی و رندی            هر عـالـم ایـرانی و یـونـانی و هـندی
گشته است مسلمان تو نصرانی سندی            قوربان سَنه دانوشماقین اعجاز تکندی
بستی به کـمـنـد سخـنـت دست زبـان را

اســلام بــدون تـو درونــمـایـه نــدارد            گـردن کـشی بـی خـردان پـایـه نـدارد
خـورشیدی و دیـدنـد قـدت سایه ندارد            همسایه به جز خـیر به هـمسایه ندارد
همسایه قـدم رنجه کن و منـزلمان را…

لبخـنـد زدی شعـر در اوهـام من افتاد            زآن روز خرابت شدم ای خانه‌ات آباد!
بـا قـافـیـۀ پـنـجـره فـولاد و گـهـرشـاد            هی شعر نوشتم من و چشمت صله را داد
دربـنـد کـشـیـدی تو مـعـانـی و بـیان را

دربان جنان دل به در صحن شما بست            دالان بهشت است همین راهرو این بست
حوض وسط صحن همان کوثر نقد است            ساقـی بهـشتی شده از آب حـرم مست
پـابـسـت حـرم کـرده‌ای آن آب روان را

جبریل کـمر بسته به فـراشی صحنت            حور و پریان گرم گهر پاشی صحنت
آن سدره و طوبی گلی از کاشی صحنت            برده است جنان را همه در حاشیه صحنت
بـیچـارۀ خـود کـرده حـریـم تو جـنان را

نو شاعری آمد به حـرم دفـترش افتاد            شد خیره به گلدسته کلاه از سرش افتاد
هی خواست بماند سر پا، آخرش افتاد            تا خورد زمین یاد پدر و مادرش افتاد
دسـتـی به دعــا بُـرد و تـمـام پــدران را

هرکس که تو را داشته اثنی عشری شد            ایام خوش آن بود که با تو سپـری شد
درصحن گهرشاد دل از غصه بری شد            تصویر من و صحن تو عکسی هنری شد
در نــاب تـرین جـای اتــاقــم زدم آن را

هرجای دگر رفـتـم از آن خـیر ندیـدم            یک مرتبه “برگرد” از این در نشنیدم
من هرچه کشیدم ز دل خویش کـشیدم            ارزان نفروشم که من ارزان نخـریدم
در نـوکـریت خـرج کـنم عـمر گران را

هر شـاه شـده خـادم دربـار تو چـنـدی            پـر وا کـند از بـام تو در دام کـمـنـدی
از تو طلـب رزق کـنـد عـائـلـه منـدی            از رسـم گـدایـی شـما نکـتـه و پـنـدی
آمـوخـتـه هـر پـیـر خـردمـنـد جـوان را

ای ضـامـن دنـیـای مـن و آخـرت من            ای کاش به درکت برسد معرفت من!
مردن کـف صحـنت بشود عاقـبت من            بهـتر ز خودم آگهـی از مصلحـت من
حکم از تو، دلم دست خودت داده عنان را

با جـنـس خـرابم شده‌ام وصلۀ ناجـور            هرشب به سلامی بشوم زائرت از دور
تو شـاه خـراسانی و من پـیر نـشابـور            خود را برسان پام رسیده است لب گور
ای صاحب جان! می‌سپرم دست تو جان را